​

Aeneadum genetrīx, hominum dīvumque voluptās,

alma Venus, tū quae mare nāvigerum

et terrās frūgiferentēs concelebrās,

caelī subter lābentia signa,

quoniam per tē genus omne animantum concipitur

et exortum lūmina solis vīsit;

ventī tē, dea, tē fugiunt,

nūbila caelī tē adventumque tuum fugiunt

daedala tellūs tibi suavēs flōrēs summittit,

aequora pontī tibi rīdent

plācātumque caelum diffūsō lūmine nitet.

Nam simul ac speciēs verna dieī patefacta est

et reserāta aura favonī genitābilis viget

prīmum āeriae volucrēs, perculsae corda tuā vī

tē, dīva, tuumque initum significant.

Inde ferae pecudēs pābula laeta persultant

et rapidōs amnīs trānant: ita quaeque fera capta lepōre

tē cupidē sequitur quō quamque indūcere pergis.

Dēnique per maria ac montēs fluviōsque rapācēs

frondiferāsque domūs avium campōsque virentēs

incutiēns blandum amōrem per pectora omnibus

efficis ut saecla generātim cupidē propāgent.

Et tū sōla quoniam rērum nātūram gubernās

nec quicquam sine tē in dīās ōrās lūminis exoritur

neque quicquam laetum neque amābile fit,

tē esse sociam scrībendīs versibus studeō

quōs ego dē rērum nātūrā pangere cōnor

Memmiō nostrō, quem ōrnātum tū, dea,

in omnī tempore omnibus rebus excellere voluistī.

Quō, dīva, dā magis aeternum lepōrem dictīs.

Effice ut intereā fera moenera sōpīta mīlitiae

per maria ac terrās omnēs quiēscant.

Nam tū sōla tranquillā pāce mortālēs iuvāre potes,

quoniam Māvors armipotens bellī fera moenera

regit, eī quī saepe in gremium tuum sē rēicit

aeternō vulnere amōris dēvictus,

atque ita suspiciēns teretī cervīce repostā

inhiāns in tē, dea, avidōs vīsūs amōre pascit

et spīritus eī resupīnī ē tuō ōre pendet.

Tū, dīva, hunc recubantem tuō corpore sanctō

super circumfūsa, funde suāvēs loquellās ex ōre

petēns pācem placidam Rōmānīs, incluta.

Nam tempore inīquō patriae neque nōs hoc

aequō animō agere possumus nec Memmī clāra propāgō

in tālibus rēbus commūnī salūtī dēesse potest.